Zanim Magdalena Samozwaniec przystąpiła do pisania tego tomu wspomnień, odbyła rozmowę z dwiema dziewczynkami - Lilką i Madzią sprzed lat. Zakończyły ją wskazówki: "Niechaj w twoich pamiętnikach (...) nie będzie żadnej wazeliny, pamiętaj, że ona plami papier najbardziej. O sobie staraj się pisać wesoło, ale raczej krytycznie, tak, jakbyś opisywała swoją najlepszą przyjaciółkę. Wówczas czytelnik daruje ci może zbytni entuzjazm wobec Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej i Wojciecha. Jedni powiedzą: szowinizm rodzinny, drudzy - oto jej dwie największe miłości".